Gedoe rond de Coöperatie Laatste Wil: de verstrekking van het 'middel X' is gestopt, omdat de CLW zich volgens het Openbaar Ministerie met onwettige zaken zou bezighouden. Bovendien vermoeden diverse scribenten, waaronder Bert Keijzer in Medisch Contact, dat het 'middel X' natriumazide zou zijn, hoewel dat geen 'conserveringsmiddel' (CLW) is.
Uit solidariteit lid geworden van CLW.
Voor het eerst besteedt een niet-medisch vakblad een heel nummer aan het levenseinde, namelijk De Psycholoog. Een zeer lezenswaardig nummer, met name de interviews met Jim van Os, Bert Keijzer e.a. (groepsinterview), met Petra de Jong, voorzitter CLW (jammer van het ontsierend commentaar erbij van een Leidse hoogleraar psychiatrie) en met Philip Nitschke (Exit International). Ontroerende verslagen van levenseinde-consulenten. In een ervan is sprake van het middel 'PB'. Wat zou dat zijn?
maandag 21 mei 2018
maandag 3 april 2017
Lege huls - vol geweten
Ik houd dit blog helaas schandelijk slecht bij, maar vergeef mezelf, want mijn moeder is immers al lang dood - nu al zes jaar geleden.
Soms laait er wel iets op rond het zelf gekozen levenseinde, en dat laat ik doorgaans passeren.
Zelfs de advertentie van tig artsen die op 20 februari 2017 op p. 22 van de Volkskrant stond, lag onaangedaan op mijn bureau. Had hem uitgescheurd, dat wel.
Die advertentie was deel van de actie Niet stiekem bij dementie.
De volgende dag stond er een ingezonden brief in de krant. Deze:
Soms laait er wel iets op rond het zelf gekozen levenseinde, en dat laat ik doorgaans passeren.
Zelfs de advertentie van tig artsen die op 20 februari 2017 op p. 22 van de Volkskrant stond, lag onaangedaan op mijn bureau. Had hem uitgescheurd, dat wel.
Die advertentie was deel van de actie Niet stiekem bij dementie.
De volgende dag stond er een ingezonden brief in de krant. Deze:
Waarvan akte, met instemming.
zondag 21 februari 2016
Levenseindekliniek op tv
De documentaire Levenseindekliniek die maandag 15-2-2016 door NPO werd uitgezonden deed wat stof opwaaien, met name doordat twee hooggeleerde kwezels bij DWDD het bestonden om de ook uitgenodigde arts voor moordenaar uit te maken. Tv op zijn slechtst.
Vandaag de documentaire bekeken. Leek me een goede documentaire, die de zorgvuldigheid rond de uitvoering van iemand doodwens goed in beeld brengt.
Laat me gaan, huppekee weg...
Die andere, oudere dame, deed me aan mijn moeder denken, vooral toen ze aan de arts nog één keer uitlegde wat voor haar lijden inhield.
Vandaag de documentaire bekeken. Leek me een goede documentaire, die de zorgvuldigheid rond de uitvoering van iemand doodwens goed in beeld brengt.
Laat me gaan, huppekee weg...
Die andere, oudere dame, deed me aan mijn moeder denken, vooral toen ze aan de arts nog één keer uitlegde wat voor haar lijden inhield.
woensdag 23 september 2015
Het Kites Team
Voorgaand bericht, over Milou, herinnerde me aan een artikel dat op 28 februari 2015 in de Volkskrant verscheen, over het Kites Team, een Vlaamse groep artsen en verpleegkundigen die met doodzieke kinderen en hun ouders praat als behandelingen niet meer werken.
Dat gaat niet zozeer over euthanasie, als over palliatieve sedatie. De aanleiding voor het artikel was wel dat sinds kort de mogelijkheid van euthanasie wel bestaat, maar dat is 'echt een zeldzame laatste optie'. Kinderen en tieners blijken zeer aan het leven te hechten, het zijn vaak de ouders die het lijden van hun kinderen niet kunnen aanzien.
Kites (Kinderen In Thuis- En Supportieve zorg) is 'het palliatieve thuisteam voor kinderen dat verbonden is aan het Kinderziekenhuis van het UZ Leuven, vergelijkbaar met het Koesterteam van het UZ Gent. Oorspronkelijk bedoeld voor kinderen die niet meerte genezen zijn van kanker, maar nu voor alle chronisch zieke kinderen die thuis gaan sterven, wat daarvan ook de reden is.'
Dat gaat niet zozeer over euthanasie, als over palliatieve sedatie. De aanleiding voor het artikel was wel dat sinds kort de mogelijkheid van euthanasie wel bestaat, maar dat is 'echt een zeldzame laatste optie'. Kinderen en tieners blijken zeer aan het leven te hechten, het zijn vaak de ouders die het lijden van hun kinderen niet kunnen aanzien.
Kites (Kinderen In Thuis- En Supportieve zorg) is 'het palliatieve thuisteam voor kinderen dat verbonden is aan het Kinderziekenhuis van het UZ Leuven, vergelijkbaar met het Koesterteam van het UZ Gent. Oorspronkelijk bedoeld voor kinderen die niet meerte genezen zijn van kanker, maar nu voor alle chronisch zieke kinderen die thuis gaan sterven, wat daarvan ook de reden is.'
Milou wou weg
Een artikel in het AD van deze week.
'Milou de Moor (19) was ernstig ziek, met steeds zwaardere en vervelender symptomen én zonder uitzicht op herstel. Haar euthanasieplan was al helemaal rond, tot haar huisarts op het laatste moment ging dwarsliggen. Met dramatische gevolgen: Milou panikeerde en zag geen andere uitweg meer dan zelfmoord.'
En nu dienen haar ouders en tweelingzus een klacht in tegen de huisarts bij het Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg.
'Ze hebben 8 jaar aan de zijde van Milou meegevochten tegen haar ziekte en mensen er vaak van moeten overtuigen dat het meisje écht ziek was. Lupus, een zeldzame auto-immuunziekte aan de hersenen, maakte dat Milou plots woede- aanvallen en zenuwpijn kon krijgen of helemaal weg kon vallen. Het werd steeds erger en Milou wilde de slopende en ongeneeslijke ziekte niet uitzitten tot het eind. "Ze wilde niet leven zonder dat ze zich nog van iets bewust zou zijn."
Milou koos voor een waardig, zelf geregisseerd afscheid: euthanasie. De Nederlandse euthanasiestichting gaf een verklaring af en bij het Universitair Ziekenhuis (UZ) in Gent, waar Milou werd behandeld, liep er al 3 jaar een procedure bij het Ethisch Comité. Ook de huisarts wist van haar wens.'
Maar die huisarts krabbelde op het laatst terug.
'Voor de familie kwam de reactie van de huisarts compleet uit de lucht vallen. "Ze had niets te maken met de euthanasie, Milou werd behandeld in Gent. De huisarts kwam de laatste 1 à 2 jaar wel regelmatig bij ons thuis langs en we waren dan altijd heel open over de euthanasie. Ze gaf Milou zelfs letterlijk een schouderklopje, omdat ze het zo knap van haar vond dat ze gesprekken voor de procedure doorliep. Ze had blijkbaar nooit verwacht dat het echt zou gebeuren."'
'Uiteindelijk kwam de huisarts niet terug op haar beslissing, waardoor het Belgische ziekenhuis het niet aandurfde. Milou, volgens haar moeder dapper en strijdbaar, raakte overstuur bij het vooruitzicht de steeds erger wordende ziekte tot het eind te moeten dragen. "Het komt wel goed, zei ik tegen haar. Ik hoorde het mezelf op een gegeven moment ook zeggen", zegt Nicolle.
Toen Milou zei dat ze even alleen wilde zijn en de appelbloesem in de boomgaard nog eens wilde ruiken, nam ze haar lot in eigen hand.
"Het meest wrange is dat het akkoord voor euthanasie er was. Het was alleen nog een kwestie van de datum vastleggen waarop Milou afscheid zou nemen."'
Deze huisarts was, als ik mag afgaan op dit verslag, zo inconsistent dat hij of zij een tik op de vingers verdient.
'Milou de Moor (19) was ernstig ziek, met steeds zwaardere en vervelender symptomen én zonder uitzicht op herstel. Haar euthanasieplan was al helemaal rond, tot haar huisarts op het laatste moment ging dwarsliggen. Met dramatische gevolgen: Milou panikeerde en zag geen andere uitweg meer dan zelfmoord.'
En nu dienen haar ouders en tweelingzus een klacht in tegen de huisarts bij het Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg.
'Ze hebben 8 jaar aan de zijde van Milou meegevochten tegen haar ziekte en mensen er vaak van moeten overtuigen dat het meisje écht ziek was. Lupus, een zeldzame auto-immuunziekte aan de hersenen, maakte dat Milou plots woede- aanvallen en zenuwpijn kon krijgen of helemaal weg kon vallen. Het werd steeds erger en Milou wilde de slopende en ongeneeslijke ziekte niet uitzitten tot het eind. "Ze wilde niet leven zonder dat ze zich nog van iets bewust zou zijn."
Milou koos voor een waardig, zelf geregisseerd afscheid: euthanasie. De Nederlandse euthanasiestichting gaf een verklaring af en bij het Universitair Ziekenhuis (UZ) in Gent, waar Milou werd behandeld, liep er al 3 jaar een procedure bij het Ethisch Comité. Ook de huisarts wist van haar wens.'
Maar die huisarts krabbelde op het laatst terug.
'Voor de familie kwam de reactie van de huisarts compleet uit de lucht vallen. "Ze had niets te maken met de euthanasie, Milou werd behandeld in Gent. De huisarts kwam de laatste 1 à 2 jaar wel regelmatig bij ons thuis langs en we waren dan altijd heel open over de euthanasie. Ze gaf Milou zelfs letterlijk een schouderklopje, omdat ze het zo knap van haar vond dat ze gesprekken voor de procedure doorliep. Ze had blijkbaar nooit verwacht dat het echt zou gebeuren."'
'Uiteindelijk kwam de huisarts niet terug op haar beslissing, waardoor het Belgische ziekenhuis het niet aandurfde. Milou, volgens haar moeder dapper en strijdbaar, raakte overstuur bij het vooruitzicht de steeds erger wordende ziekte tot het eind te moeten dragen. "Het komt wel goed, zei ik tegen haar. Ik hoorde het mezelf op een gegeven moment ook zeggen", zegt Nicolle.
Toen Milou zei dat ze even alleen wilde zijn en de appelbloesem in de boomgaard nog eens wilde ruiken, nam ze haar lot in eigen hand.
"Het meest wrange is dat het akkoord voor euthanasie er was. Het was alleen nog een kwestie van de datum vastleggen waarop Milou afscheid zou nemen."'
Deze huisarts was, als ik mag afgaan op dit verslag, zo inconsistent dat hij of zij een tik op de vingers verdient.
donderdag 6 augustus 2015
Cobi Geluk had geen geluk - of toch wel
Het haalde dagbladen (o.a. PZC en de Volkskrant, niet-abonnees zie ook hier) en ook Relevant juli 2015: de strijd tussen Cobi Geluk, die wou sterven, en het verpleeghuis Ter Reede, deel van WVO Zorg, dat het niet toestond. 'We besloten de zorgovereenkomst op te zeggen en haar mee naar huis te nemen. Vervolgens werden we bij de directie geroepen en kregen te horen: "Hier geen euthanasie en we laten naar niet gaan." De directie probeerde haar euthanasie dus te beletten.
Het kostte twee rechtszittingen voordat ze haar wens mocht uitvoeren. Uit die zittingen bleek dat het opzeggen van de zorgovereenkomst wettig was en dat Cobi Geluk wilsbekwaam was. Beide rechters (eerst Middelburg, daarna Utrecht) oordeelden ten gunste van haar en het verzoek in Utrecht om de uitspraak van die in Middelburg te schorsen werd afgewezen.
'De rechter zei afsluitend tegen de directie: "Ik ga ervan uit dat u de wens van mevrouw respecteert. Dat is het laatste dat u voor haar kan betekenen. Ik hoop dat u niet weer iets verzint om het tegen te houden." Tot het laatst zei mijn moeder: "Het is mijn leven, of niet soms?"
Op 22 april heeft ze vastberaden het dodelijke drankje opgedronken.'
Ze had het geluk (bij een ongeluk) dat haar zoon Hans Geluk haar ondersteunde. Het is raden naar de motieven van die directie. Als ze religieus zijn, dan blijkt dat niet uit hun website.
Steun is dus nog steeds aan te raden. Wonen bij Ter Reede is af te raden.
Het kostte twee rechtszittingen voordat ze haar wens mocht uitvoeren. Uit die zittingen bleek dat het opzeggen van de zorgovereenkomst wettig was en dat Cobi Geluk wilsbekwaam was. Beide rechters (eerst Middelburg, daarna Utrecht) oordeelden ten gunste van haar en het verzoek in Utrecht om de uitspraak van die in Middelburg te schorsen werd afgewezen.
'De rechter zei afsluitend tegen de directie: "Ik ga ervan uit dat u de wens van mevrouw respecteert. Dat is het laatste dat u voor haar kan betekenen. Ik hoop dat u niet weer iets verzint om het tegen te houden." Tot het laatst zei mijn moeder: "Het is mijn leven, of niet soms?"
Op 22 april heeft ze vastberaden het dodelijke drankje opgedronken.'
Ze had het geluk (bij een ongeluk) dat haar zoon Hans Geluk haar ondersteunde. Het is raden naar de motieven van die directie. Als ze religieus zijn, dan blijkt dat niet uit hun website.
Steun is dus nog steeds aan te raden. Wonen bij Ter Reede is af te raden.
dinsdag 7 juli 2015
Het sterven van mevrouw Geluk
Weer eens een schrijnend geval, van een verpleegtehuis dat zich verzet tegen een door Coby Geluk gewenst eind. Zie de Volkskrant 1-5-2015, zie de pdf die de Levenseindekliniek op internet plaatste.
Wat een gedoe, voordat zij uiteindelijk kon gaan.
Wat een gedoe, voordat zij uiteindelijk kon gaan.
dinsdag 19 november 2013
Ietsje te veel morfine 3
Nog een reactie in de Volkskrant 19-11-2013), ook naar aanleiding van de zaak-Nico Tromp en met name naar aanleiding van het interview met de weduwe van die huisarts in Nieuwsuur d.d. 9-11-2013. René den Ouden berichtte over de dood van zijn vader, en de koppenmaker van de krant zette er boven: 'Niet de wet maar het geweten geeft doorslag bij euthanasie'.
Ook hier een arts met mededogen.
Het geweten is in het huidig tijdsgewricht een heikele zaak. Veel politici en bestuurders hebben het net zo min als veel bedrijfskapiteins en hun staf, maar sowieso kan men van mening verschillen over wat het geweten voorschrijft.
Een diepgelovige (christen of moslim of wat dan ook) denkt daar wellicht anders over dan iemand die vooral bij zichzelf en zijn medemensen te rade gaat. Een diepgelovige heeft immers een soort wet (godsdienstig voorschrift) verinnerlijkt. Nu staat er in de Bijbel, Koran of Theravada natuurlijk niets over het toedienen van pijnstillers, dus zal menig diepgelovig dokter toch bij dominee of zichzelf te rade moeten gaan. De praktijk wijst uit dat hij (meestal, heel soms een zij) niet houdt van onzekerheid en het toedienen van een dodelijke dosis pijnstiller niet op zijn geweten wil hebben, hoe zeer de stervende ook lijdt.
René den Ouden zegt het niet, maar het geweten dat hij bedoelt is dat van de zelfstandig denkende mens.
En overigens heeft hij gelijk dat je niet alles kan vangen in wetten en voorschriften.
En dat interview met Anneke Tromp? Zien! Van geweten gesproken... Maar het zal de diepgelovige niet raken, vrees ik.
Ook hier een arts met mededogen.
Het geweten is in het huidig tijdsgewricht een heikele zaak. Veel politici en bestuurders hebben het net zo min als veel bedrijfskapiteins en hun staf, maar sowieso kan men van mening verschillen over wat het geweten voorschrijft.
Een diepgelovige (christen of moslim of wat dan ook) denkt daar wellicht anders over dan iemand die vooral bij zichzelf en zijn medemensen te rade gaat. Een diepgelovige heeft immers een soort wet (godsdienstig voorschrift) verinnerlijkt. Nu staat er in de Bijbel, Koran of Theravada natuurlijk niets over het toedienen van pijnstillers, dus zal menig diepgelovig dokter toch bij dominee of zichzelf te rade moeten gaan. De praktijk wijst uit dat hij (meestal, heel soms een zij) niet houdt van onzekerheid en het toedienen van een dodelijke dosis pijnstiller niet op zijn geweten wil hebben, hoe zeer de stervende ook lijdt.
René den Ouden zegt het niet, maar het geweten dat hij bedoelt is dat van de zelfstandig denkende mens.
En overigens heeft hij gelijk dat je niet alles kan vangen in wetten en voorschriften.
En dat interview met Anneke Tromp? Zien! Van geweten gesproken... Maar het zal de diepgelovige niet raken, vrees ik.
dinsdag 29 oktober 2013
Ietsje te veel morfine 2
Die zaak omtrent Nico Tromp (zie onder, d.d. 15-10-2013) deed veel stof opwaaien, zodanig dat de Inspectie openbaarde op welke gronden de arts is aangehouden. Dat ietsje te veel morfine bleek een zeer forse dosis morfine.
Ofwel, ondanks het ontbreken van een getekende wil tot levensbeëindiging gaf de arts gevolg aan de opwelling van de patiënt. Tja, strikt formeel kan dat niet.
Tekenaar Peter de Wit gaf in zijn Sigmund-strip het volgende commenaar:
Waarvan akte, met instemming.
Ook Bert Wagendorp had een memorabele reaxctie in zijn column d.d. 26-10. Hij verwees, na een samenvatting, naar het prachtige lied Sister Morphine van Marianne Faithfull, Mick Jagger en Keith Richards:
Here I lie in my hospital bed,
Tell me, Sister Morphine, when are you coming round again.
Oh, I don't think I can wait that long,
Oh, you see I'm not that strong.
The scream of the ambulance is sounding in my ears.
Tell me, Sister Morphine, how long have I been lying here ?
What am I doing in this place ?
Why does the doctor have no face ?
Oh, I can't crawl across the floor.
Can't you see, Sister Morphine, I'm just trying to score.
Well, it just goes to show things are not what they seem.
Please, Sister Morphine, turn my nightmare into dreams.
Oh, can't you see I'm fading fast
And that this shot will be my last.
Sweet Cousin Cocaine, lay your cool hands on my head.
Hey, Sister Morphine, you'd better make up my bed
For you know and I know in the morning I'll be dead,
And you can sit around and you can watch the clean white sheets stain red.
Luister naar Marianne Faithfull of Mick Jagger.
Ofwel, ondanks het ontbreken van een getekende wil tot levensbeëindiging gaf de arts gevolg aan de opwelling van de patiënt. Tja, strikt formeel kan dat niet.
Tekenaar Peter de Wit gaf in zijn Sigmund-strip het volgende commenaar:
Waarvan akte, met instemming.
Ook Bert Wagendorp had een memorabele reaxctie in zijn column d.d. 26-10. Hij verwees, na een samenvatting, naar het prachtige lied Sister Morphine van Marianne Faithfull, Mick Jagger en Keith Richards:
Here I lie in my hospital bed,
Tell me, Sister Morphine, when are you coming round again.
Oh, I don't think I can wait that long,
Oh, you see I'm not that strong.
The scream of the ambulance is sounding in my ears.
Tell me, Sister Morphine, how long have I been lying here ?
What am I doing in this place ?
Why does the doctor have no face ?
Oh, I can't crawl across the floor.
Can't you see, Sister Morphine, I'm just trying to score.
Well, it just goes to show things are not what they seem.
Please, Sister Morphine, turn my nightmare into dreams.
Oh, can't you see I'm fading fast
And that this shot will be my last.
Sweet Cousin Cocaine, lay your cool hands on my head.
Hey, Sister Morphine, you'd better make up my bed
For you know and I know in the morning I'll be dead,
And you can sit around and you can watch the clean white sheets stain red.
Luister naar Marianne Faithfull of Mick Jagger.
dinsdag 15 oktober 2013
Ietsje te veel morfine
Opvallend bericht in de Volkskrant 15-10-2013: 'Huisarts pleegt zelfmoord na schorsing door inspectie vanwege te hoge dosis bij palliatieve zorg', ondertitel (in grotere letters, dat wel) 'Onrust onder artsen na suïcide van collega'.
De huisarts, Nico Tromp (Tuitjenhorn), diende in augustus een 59-jarige kankerpatiënt op zijn sterfbed een dosis morfine toe. Korte tijd later overleed de man. De huisarts werd zes dagen voor zijn zelfmoord geschorst door de inspectie na een melding over zijn handelen. Die melding kwam van een collega-arts uit het AMC, wier naam kiesheidshalve niet wordt vermeld.
De avond dat huisarts Tromp bij zijn patiënt werd geroepen, had de man het erg benauwd. Volgens zijn weduwe dreigde de man te stikken en wilde hij niet verder meer.
Toen de arts binnenkwam, zei hij volgens de weduwe: 'Man, man, wat ben jij er slecht aan toe, hier moeten we snel wat aan doen.' Daarna meldde hij dat hij iets ging halen.
De familie van de man is tevreden. 'Hij heeft hem geholpen', zei de weduwe tegen RTV Noord-Holland. 'We zijn blij dat het zo is gegaan. Mijn man kon niet meer, hij was op. Ik vind dat dokter Tromp het goed gedaan heeft.'
Maar die verklikker, want zo kunnen we haar wel noemen, dacht er anders over, en de haar begeleidende artsen ook. Ze deden aangifste bij de Inspectie.
Na de melding kwam de inspectie in actie en schakelde het openbaar ministerie in. Daarop vielen meerdere rechercheurs tegen middernacht bij de arts binnen. De man werd urenlang verhoord, in aanwezigheid van de inspectie. Ook de weduwe van de patiënt werd drie dagen na de begrafenis van haar man urenlang gehoord door de politie.
De inspectie stelde de huisarts op 2 oktober op non-actief. Volgens de dienst had hij 'onzorgvuldig gehandeld en richtlijnen genegeerd'. 'De inspectie heeft geen vertrouwen in verantwoorde zorgverlening door huisarts Tromp', aldus het bevel op de site.
Na de inval van de politie raakte de huisarts kennelijk zeer in de war. Zes dagen na de schorsing pleegde hij zelfmoord. Tromp stond bekend als een arts die hart had voor zijn patiënten. Zijn praktijk werd bedolven onder de bloemen.
Onder artsen in Nederland ontstond commotie. 'Veel huisartsen vragen zich inmiddels af of ze nu ook zomaar de politie aan de deur kunnen krijgen als ze aan palliatieve zorg doen', zei Hans Gimbel, voorzitter van de huisartsengroep in Heerhugowaard. 'Deze huisarts is als een crimineel behandeld.'
Huisartsen vragen zich nu massaal af hoeveel morfine ze mogen spuiten bij deze patiënten, stelde hij. 'Wat mag nog wel, en wat mag niet? Als je zelf voor zo'n patiënt staat, en iemand lijdt, dan moet je iets doen. Maar niet elke patiënt past precies in de protocollen. Dit geeft grote onzekerheid, zolang de inspectie niet zegt wat er is gebeurd.'
Ook hoofd huisartsopleiding van de VUmc, Nettie Blankenstein, zag grote beroering onder artsen. 'Aan een stikkende patiënt morfine toedienen, is verantwoord medisch handelen. Of het volgens de regels was, dat is nog de vraag. Maar dat hier zo agressief op wordt gereageerd, alsof je een misdadiger bent, dat is erg bedreigend.'
De huisarts, Nico Tromp (Tuitjenhorn), diende in augustus een 59-jarige kankerpatiënt op zijn sterfbed een dosis morfine toe. Korte tijd later overleed de man. De huisarts werd zes dagen voor zijn zelfmoord geschorst door de inspectie na een melding over zijn handelen. Die melding kwam van een collega-arts uit het AMC, wier naam kiesheidshalve niet wordt vermeld.
De avond dat huisarts Tromp bij zijn patiënt werd geroepen, had de man het erg benauwd. Volgens zijn weduwe dreigde de man te stikken en wilde hij niet verder meer.
Toen de arts binnenkwam, zei hij volgens de weduwe: 'Man, man, wat ben jij er slecht aan toe, hier moeten we snel wat aan doen.' Daarna meldde hij dat hij iets ging halen.
De familie van de man is tevreden. 'Hij heeft hem geholpen', zei de weduwe tegen RTV Noord-Holland. 'We zijn blij dat het zo is gegaan. Mijn man kon niet meer, hij was op. Ik vind dat dokter Tromp het goed gedaan heeft.'
Maar die verklikker, want zo kunnen we haar wel noemen, dacht er anders over, en de haar begeleidende artsen ook. Ze deden aangifste bij de Inspectie.
Na de melding kwam de inspectie in actie en schakelde het openbaar ministerie in. Daarop vielen meerdere rechercheurs tegen middernacht bij de arts binnen. De man werd urenlang verhoord, in aanwezigheid van de inspectie. Ook de weduwe van de patiënt werd drie dagen na de begrafenis van haar man urenlang gehoord door de politie.
De inspectie stelde de huisarts op 2 oktober op non-actief. Volgens de dienst had hij 'onzorgvuldig gehandeld en richtlijnen genegeerd'. 'De inspectie heeft geen vertrouwen in verantwoorde zorgverlening door huisarts Tromp', aldus het bevel op de site.
Na de inval van de politie raakte de huisarts kennelijk zeer in de war. Zes dagen na de schorsing pleegde hij zelfmoord. Tromp stond bekend als een arts die hart had voor zijn patiënten. Zijn praktijk werd bedolven onder de bloemen.
Onder artsen in Nederland ontstond commotie. 'Veel huisartsen vragen zich inmiddels af of ze nu ook zomaar de politie aan de deur kunnen krijgen als ze aan palliatieve zorg doen', zei Hans Gimbel, voorzitter van de huisartsengroep in Heerhugowaard. 'Deze huisarts is als een crimineel behandeld.'
Huisartsen vragen zich nu massaal af hoeveel morfine ze mogen spuiten bij deze patiënten, stelde hij. 'Wat mag nog wel, en wat mag niet? Als je zelf voor zo'n patiënt staat, en iemand lijdt, dan moet je iets doen. Maar niet elke patiënt past precies in de protocollen. Dit geeft grote onzekerheid, zolang de inspectie niet zegt wat er is gebeurd.'
Ook hoofd huisartsopleiding van de VUmc, Nettie Blankenstein, zag grote beroering onder artsen. 'Aan een stikkende patiënt morfine toedienen, is verantwoord medisch handelen. Of het volgens de regels was, dat is nog de vraag. Maar dat hier zo agressief op wordt gereageerd, alsof je een misdadiger bent, dat is erg bedreigend.'
Gelijk hebben ze. Nico Tromp is vermoedelijk het slachtoffer geworden van miereneukende zwartkousen en botte politiemensen.